ពាក្យពេចន៍ចុងក្រោយរបស់ Steve Jobs

ខាងក្រោមនេះគឺជាអត្ថបទទាំងស្រុងនៃសុន្ទរកថារបស់ Steve Jobs ក្នុងពិធីចែកសញ្ញាប័ត្រនៅសាកលវិទ្យាល័យ Standford កាលពីឆ្នាំ ២០០៥។

នៅថ្ងៃនេះ ខ្ញុំមានកិត្តិយសណាស់ ដែលបានចូលរួមជាមួយអ្នក ក្នុងពិធីចែកសញ្ញាប័ត្រនៅសាកលវិទ្យាល័យដ៏ល្អបំផុតនៅក្នុងពិភពលោក។ ខ្ញុំពិតជាមិនធ្លាប់បានបញ្ចប់ការសិក្សាពីមហាវិទ្យាល័យនោះទេ ដូច្នេះថ្ងៃនេះជាលើកទីមួយរបស់ខ្ញុំ ដែលបានចូលរួមក្នុងការបញ្ចប់ការសិក្សានៅមហាវិទ្យាល័យ។ ហើយឆ្លៀតក្នុងឱកាសនេះ ខ្ញុំចង់ប្រាប់អ្នកអំពីរឿងរ៉ាវពិតនៃជីវិតរបស់ខ្ញុំ។ វាមិនមែនជារឿងអស្ចារ្យអ្វីនោះទេ គ្រាន់តែជារឿងធម្មតាៗ ៣រឿងប៉ុណ្ណោះ។

រឿងទីមួយ៖ ការចាប់ផ្តើម

ខ្ញុំបានបោះបង់ការសិក្សាពីមហាវិទ្យាល័យ Reed បន្ទាប់ពីបានសិក្សាអស់រយៈពេល ៦ ខែ។ ហេតុអ្វីបានជាខ្ញុំធ្វើដូចនេះ? មូលហេតុនោះគឺ ចាប់ផ្តើមតាំងពីមុនពេលដែលខ្ញុំបានកើតមកម្ល៉េះ។ ម្ដាយបង្កើតរបស់ខ្ញុំជានិស្សិតនៅមហាវិទ្យាល័យមួយ ដែលបានពពោះខ្ញុំដោយមិនទាន់បានរៀបការ។ គាត់បានសម្រេចចិត្តស្នើសុំឲ្យខ្ញុំក្លាយជាកូនដែលគេអាចយកទៅចិញ្ចឹមបាន។ គាត់ប្រាថ្នាថា ខ្ញុំត្រូវតែជាមនុស្សម្នាក់ដែលមានអនាគត បានបញ្ចប់ការសិក្សាពីសាកលវិទ្យាល័យល្អៗ។ មិនយូរប៉ុន្មាន⁣ ដូចដែលបានព្រៀងទុក ខ្ញុំត្រូវបានមេធាវីម្នាក់ និងប្រពន្ធរបស់គាត់ទទួលយក ដោយពេលនោះពួកគេសង្ឃឹមថា ខ្ញុំគឺជាកូនស្រី។ តែអ្វីៗផ្ទុយស្រឡះ ពេលដែលខ្ញុំកើតមក ឪពុកបង្កើតរបស់ខ្ញុំបានទូរសព្ទទាំងពាក់កណ្តាលអាធ្រាតទៅអនាគតឪពុកម្តាយចិញ្ចឹមរបស់ខ្ញុំថា៖ «យើងបង្កើតបានកូនប្រុស តើអ្នកចង់បានឬទេ?» ឪពុកម្តាយចិញ្ចឹមរបស់ខ្ញុំឆ្លើយថា៖ «ចង់បាន»។

ក្រោយមកម្ដាយបង្កើតរបស់ខ្ញុំបានដឹងថា ម្ដាយចិញ្ចឹមរបស់ខ្ញុំមិនធ្លាប់រៀនចប់ថ្នាក់បរិញ្ញាបត្រ ហើយឪពុកចិញ្ចឹមរបស់ខ្ញុំក៏មិនដែលបានរៀនចប់វិទ្យាល័យដែរ។ គាត់បានបដិសេធមិនព្រមចុះហត្ថលេខាលើឯកសារអនុម័តប្រគល់កូននោះទេ។ ប៉ុន្មានខែក្រោយមក គាត់ក៏បានប្ដូរចិត្ត គឺដោយសារតែឪពុកម្ដាយចិញ្ចឹមរបស់ខ្ញុំបានសន្យាថា មិនថាយ៉ាងណាពួកគាត់នឹងបញ្ជូនខ្ញុំទៅរៀននៅសាកលវិទ្យាល័យ។

១៧ឆ្នាំក្រោយមក ខ្ញុំបានទៅសាកលវិទ្យាល័យពិតមែន។ ប៉ុន្តែនៅពេលនោះ ខ្ញុំយល់ថា ចូលរៀននៅសាកលវិទ្យាល័យជារឿងឆោតល្ងង់បំផុត ហើយស្ទើរតែមានតម្លៃអ្វីទាំងអស់សម្រាប់ខ្ញុំ។ ប្រាក់សន្សំទាំងអស់របស់ឪពុកម្តាយចិញ្ចឹមរបស់ខ្ញុំ ត្រូវបានចំណាយលើការសិក្សារបស់ខ្ញុំ។ បន្ទាប់ពីប្រាំមួយខែមក ខ្ញុំមិនអាចមើលឃើញពីតម្លៃនៃការសិក្សាសូម្បីតែបន្តិច។ ខ្ញុំមិនដឹងថា ខ្ញុំចង់ធ្វើអ្វីជាមួយជីវិតរបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំមិនយល់ថា តើសាកលវិទ្យាល័យអាច នឹងជួយដោះស្រាយញ្ហារបស់ខ្ញុំដោយរបៀបណា ហើយតើវាសមទេ ដែលត្រូវចំណាយប្រាក់ឪពុកម្តាយរបស់ខ្ញុំ ដែលបានប្រឹងប្រែងរកស្ទើរពេញមួយជីវិតរបស់គាត់មកលើរូបខ្ញុំ។ ដូច្នេះខ្ញុំបានសម្រេចចិត្តព្យួរការសិក្សា ហើយសង្ឃឹមថារឿងទាំងអស់នឹងបានប្រសើរឡើង។ វាជាការគួរឱ្យខ្លាចណាស់នៅពេលនោះ ប៉ុន្តែបើគិតត្រឡប់ទៅក្រោយវិញ វាជាការសម្រេចចិត្តដ៏ល្អបំផុតដែលខ្ញុំបានធ្វើ។

ចាប់ពីពេលដែលខ្ញុំបានបញ្ឈប់ការសិក្សា ខ្ញុំអាចបោះបង់មុខវិជ្ជាណាដែលខ្ញុំមិនចាប់អារម្មណ៍ និងចាប់ផ្តើមដើររៀនតែមុខវិជ្ជាណា ដែលមើលទៅគួរឱ្យចាប់អារម្មណ៍ប៉ុណ្ណោះ។

វាពិតជាមិនមែនរឿងសប្បាយនោះទេ ខ្ញុំមិនមានបន្ទប់ស្នាក់នៅ ដូច្នេះខ្ញុំត្រូវគេងលើកម្រាលឥដ្ឋក្នុងបន្ទប់មិត្តភក្ដិរបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំដើររើសសម្បកកំប៉ុងទឹកក្រូចដែលមានតម្លៃ ៥សេន ជាប្រាក់ប្តូរបាយហូប ហើយខ្ញុំត្រូវដើរចម្ងាយផ្លូវជាង ៧គីឡូម៉ែតកាត់ក្រុងរាល់យប់ថ្ងៃអាទិត្យ ដើម្បីទទួលអាហារមួយពេលក្នុងមួយសប្តាហ៍នៅព្រះវិហារមួយ។ វាពិតជាឆ្ងាញ់ណាស់។

អ្វីដែលខ្ញុំបានសម្រេចចិត្តធ្វើទាំងអំបាលម៉ាន បានក្លាយទៅជារឿងមួយដែលមានតម្លៃមិនអាចកាត់ថ្លៃបានសម្រាប់ជីវិតរបស់ខ្ញុំ។ នេះជាឧទាហរណ៍៖

នៅសម័យនោះ មហាវិទ្យាល័យ Reed ជាមហាវិទ្យល័យមួយ ដែលមានការបង្រៀនអក្សរផ្ចង់បានស្អាតបំផុតនៅក្នុងប្រទេស។ នៅទូទាំងបរិវេណសាលា គេឃើញមានផ្ទាំងគំនូរ ស្លាកសញ្ញា ដែលនៅលើនោះមានការរចនាអក្សរយ៉ាងស្អាតផូរផង់។ ដោយសារតែខ្ញុំឈប់រៀនពេញម៉ោង ខ្ញុំមិនចាំបាច់ត្រូវទៅរៀនមុខវិជ្ជាទូទៅនោះទេ ដូចនេះខ្ញុំបានសម្រេចចិត្តទៅចូលរៀនថ្នាក់អក្សរផ្ចង់។ ខ្ញុំបានរៀនពីអ្វីគ្រប់បែបយ៉ាងនៅទីនោះ ទាក់ទងនឹងការបង្កើតទម្រង់អក្សរ។ វាពិតជារឿងមួយដ៏អស្ចារ្យណាស់។

ខ្ញុំមិនដែលគិតថា អ្វីដែលបានរៀនទាំងនេះនឹងត្រូវបានយកមកអនុវត្តនៅក្នុងជីវិតរបស់ខ្ញុំទេ។ ប៉ុន្តែដប់ឆ្នាំក្រោយមក ពេលដែលខ្ញុំ និងក្រុមការងារកំពុងរចនា Macintosh វាពិតជាមានប្រយោជន៍ យើងបានយកចំណេះដឹងទាំងនោះ មករចនាចូលក្នុង Mac។ Mac ជាកុំព្យូទ័រដំបូងបំផុត ដែលមានទម្រង់អក្សរដ៏ស្រស់ស្អាត។ ដូចនេះសរុបមក ប្រសិនបើខ្ញុំមិនបានបោះបង់ការសិក្សាពីសាលានោះទេ Mac ក៏មិនអាចមានទម្រង់ពុម្ពអក្សរសម្បូរបែប និងស្រស់ស្អាតបែបនេះដែរ ។ ដោយហេតុនេះហើយ ទើប Window បានចម្លងទម្រង់ពុម្ពអក្សរទាំងនោះពី Mac។ ជាថ្មីម្តងទៀត អ្នកមិនអាចដឹងថា តើនឹងមានអ្វីកើតឡើងនៅខាងមុខនោះទេ ដូចនេះអ្នកត្រូវតែជឿលើអ្វីមួយ ជឿលើការសិក្សា ជឿលើវាសនា ជឿលើជីវិត ជឿលើកម្មពៀរ ជឿលើអ្វីក៏ដោយ ព្រោះការជឿលើអ្វីមួយនេះនឹងមិនធ្វើឱ្យអ្នកចុះញ៉មនោះទេ វានឹងធ្វើឱ្យមានភាពខុសគ្នាទាំងស្រុងនៅក្នុងជីវិតរបស់អ្នក។

រឿងទីពីររ ៖ សេចក្ដីស្រឡាញ់និងការបាត់បង់ (Love & Loss)

ខ្ញុំមានសំណាងណាស់ ដែលបានរកឃើញអ្វីដែលខ្ញុំចូលចិត្តធ្វើតាំងពីនៅជាយុវវ័យ។ ខ្ញុំ និងលោក Woz ចាប់ផ្តើមបង្កើតក្រុមហ៊ុន Apple នៅក្នុងយានដ្ឋានរបស់ឪពុកម្ដាយចិញ្ចឹមរបស់ខ្ញុំ ពេលខ្ញុំមានអាយុ ២០ឆ្នាំ។ យើងប្រឹងប្រែងធ្វើការណាស់ ហើយក្នុងរយៈពេល ១0ឆ្នាំប៉ុណ្ណោះ Apple បានរីកធំធាត់ពីយានដ្ឋាន ទៅជាក្រុមហ៊ុនមានប្រាក់ ២ ពាន់លានដុល្លារជាមួយនឹងបុគ្គលិកចំនួន ៤,០០០ នាក់។ យើងបានចេញលក់ផលិតផលដ៏វិចិត្ររបស់យើងគឺ Macintosh នៅពេលដែលខ្ញុំមានអាយុទើបតែ ៣០ ឆ្នាំប៉ុណ្ណោះ។

តែរឿងមិនគួរឲ្យជឿមួយបានកើតឡើង មិនយូរប៉ុន្មាន ខ្ញុំត្រូវបានបណ្តេញចេញ។ ពិតជាហួសចិត្ត ខ្ញុំត្រូវបានបណ្ដេញពីក្រុមហ៊ុនដែលខ្ញុំជាអ្នកបង្កើតផ្ទាល់? អ្នកប្រហែលជាឆ្ងល់ហើយ ហេតុអ្វីបានជាកើតមានរឿងដូចនេះ? នេះជាដំណើរដើមទងនៃសាច់រឿង៖

ក្រុមហ៊ុន Apple បានរីកចម្រើនទៅមុខយ៉ាងលឿន ជាហេតុធ្វើឲ្យយើងត្រូវការជួលបុគ្គលម្នាក់ ដែលខ្ញុំគិតថាមានសមត្ថភាពគ្រប់គ្រាន់អាចគ្រប់គ្រងក្រុមហ៊ុនជាមួយខ្ញុំបាន។ សម្រាប់ឆ្នាំដំបូងអ្វីៗដំណើរការទៅបានដោយរលូន ប៉ុន្តែក្រោយមកទស្សនវិស័យពីអនាគតរបស់យើងបានចាប់ផ្តើមបែកខ្ញែកពីគ្នា។ គាត់យល់ថា ប្រាក់ចំណេញគឺជាអ្វីៗទាំងអស់ដែលក្រុមហ៊ុនត្រូវការ ឯខ្ញុំយល់ថាគុណភាពផលិតផលទើបជាវត្ថុបំណងដ៏វែងឆ្ងាយរបស់ក្រុមហ៊ុន។ តែគួរឲ្យសោកស្តាយក្រុមព្រឹក្សាភិបាលទាំងអស់គាំទ្រគំនិតរបស់គាត់។ ដូច្នេះនៅអាយុ 30ឆ្នាំនេះហើយ ដែលខ្ញុំត្រូវបានចាកចេញពី Apple។ ហើយនៅពេលនោះហើយ ដែលអ្វីទាំងអស់នៅក្នុងជីវិតហាក់ដូចជាត្រូវបានគេបំផ្លិចបំផ្លាញគ្មានសល់។

ក្នុងរយៈពេលពីរបីខែបន្ទាប់ពីនោះ ខ្ញុំពិតជាមិនដឹងថា តើខ្ញុំគួរធ្វើអ្វីនោះទេ? ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ខ្ញុំអស់សង្ឃឹម។ ខ្ញុំបានជួបជាមួយ David Packard និង Bob Noyce និងព្យាយាមសុំទោសចំពោះសភាពការណ៍ដ៏អាក្រក់នេះ តែខ្ញុំពិតជាជនបរាជ័យបំផុតក្នុងសង្គម គ្មាននរណាម្នាក់ស្តាប់ខ្ញុំទេ។ ខ្ញុំធ្លាប់គិតថា ចង់រត់គេចឲ្យឆ្ងាយ កាន់តែឆ្ងាយ កាន់តែល្អ។ តែមានអ្វីមួយបានមកពញ្ញាក់អារម្មណ៍របស់ខ្ញុំ នោះគឺក្តីស្រឡាញ់របស់ខ្ញុំ លើអ្វីដែលខ្ញុំធ្លាប់ធ្វើ ដូចនេះខ្ញុំបានសម្រេចចិត្តថា ត្រូវតែចាប់ផ្តើមសារជាថ្មី។

ការបណ្តេញចេញពី Apple បានប្រែក្លាយជារឿងដ៏ល្អបំផុតដែលធ្លាប់បានកើតឡើងចំពោះខ្ញុំ។ ក្នុងអំឡុងពេលប្រាំឆ្នាំបន្ទាប់មកទៀត ខ្ញុំបានបើកក្រុមហ៊ុនមួយឈ្មោះថា NeXT និងមួយទៀតឈ្មោះថា Pixar ហើយថែមទាំងមានសុភមង្គលលើវិថីស្នេហាជាមួយនារីដ៏អស្ចារ្យម្នាក់ នោះគឺភរិយារបស់ខ្ញុំ។ ក្រុមហ៊ុន Pixar បានបន្តបង្កើតពិភពខ្សែភាពយន្តគំនូរជីវចល ដែលមានលក្ខណៈពិសេសជាលើកដំបូង គឺរឿង Toy Story ហើយសព្វថ្ងៃ វាជាក្រុមហ៊ុនគំនូរជីវចល ដែលបានទទួលជោគជ័យបំផុតក្នុងលោក។ លើសពីនេះ អ្វីដែលប្រសើរបំផុតនោះគឺ Apple បានទិញយក NeXT ហើយខ្ញុំក៏បានត្រលប់ទៅកាន់ Apple វិញ ហើយបច្ចេកវិទ្យាដែលយើងបានអភិវឌ្ឍនៅ NeXT បាននាំចូលក្នុង Apple។

ខ្ញុំគិតថា អ្វីៗទាំងអស់នេះនឹងមិនកើតឡើងទេ ប្រសិនបើខ្ញុំមិនត្រូវបានគេដេញចេញពី Apple ។ វាគឺជាថ្នាំដែលមានរសជាតិល្វីងជូរចត់ ប៉ុន្តែពិតជាមានប្រសិទ្ធភាព។ ពេលខ្លះជីវិតពិតជាលំបាកណាស់ តែសូមកុំបាត់បង់ជំនឿរបស់អ្នកឲ្យសោះ។ ខ្ញុំជឿថារឿងតែមួយគត់ដែលជំរុញទឹកចេញខ្ញុំឲ្យដើរទៅមុខនោះគឺ ខ្ញុំស្រឡាញ់អ្វីដែលខ្ញុំធ្វើ។ ដូចនេះ អ្នកត្រូវតែរកឲ្យឃើញនូវអ្វីដែលអ្នកស្រឡាញ់។ វាជាការងាររបស់អ្នកដែលត្រូវបំពេញចន្លោះនៃក្តីស្រឡាញ់មួយនេះ ដោយធ្វើនូវអ្វីដែលអ្នកស្រឡាញ់ចូលចិត្ត ព្រមទាំងជឿជាក់ថាវាគឺជាការងារដ៏អស្ចារ្យបំផុត។ ប្រសិនបើអ្នកមិនទាន់រកឃើញវាទេ ចូរបន្តស្វែងរក កុំនៅស្ងៀម កុំបោះបង់។ ថ្ងៃណាមួយនៅពេលដែលអ្នករកវាឃើញ អ្នកនឹងដឹងថា តើអ្នកកើតមកសម្រាប់អ្វី។ ដូច្នេះត្រូវរក្សាការសម្លឹងមើលរហូតដល់អ្នករកវាឃើញ កុំនៅស្ងៀម កុំបោះបង់។

រឿងទីបី ៖ សេចក្តីស្លាប់

នៅពេលដែលខ្ញុំមានអាយុ ១៧ឆ្នាំ ខ្ញុំធ្លាប់បានអានពាក្យស្លោកមួយដែលសរសេរថា៖ «ចូររស់នៅថ្ងៃនេះឲ្យដូចជានេះជាថ្ងៃចុងក្រោយរបស់អ្នក  ហើយនៅថ្ងៃណាមួយ ថ្ងៃនោះនឹងមកដល់‍»(ចូរចាត់ទុកថ្ងៃនេះជាថ្ងៃចុងក្រោយរបស់អ្នក នោះអ្នកនឹងបានធ្វើរឿងដ៏ត្រឹមត្រូវបំផុត) ។ ពាក្យនេះបានដក់ជាប់ក្នុងអារម្មណ៍របស់ខ្ញុំ ហើយចាប់តាំងពីពេលនោះមក រហូតមកដល់ពេលនេះ ៣៣ ឆ្នាំហើយ ខ្ញុំតែងតែបានមើលទៅក្នុងកញ្ចក់រាល់ព្រឹកហើយសួរខ្លួនឯងថា៖ «បើថ្ងៃនេះជាថ្ងៃចុងក្រោយនៃជីវិតរបស់ខ្ញុំ តើខ្ញុំនឹងធ្វើអ្វីនៅថ្ងៃនេះ?» សំណួរនេះបានធ្វើឲ្យមានការផ្លាស់ប្តូរជាច្រើនក្នុងជីវិតរបស់ខ្ញុំ។

គិតថាខ្លួនឯងនឹងស្លាប់ក្នុងពេលឆាប់ៗ គឺជាឧបករណ៍ដ៏សំខាន់បំផុត ដែលបានជួយឲ្យខ្ញុំធ្វើការជ្រើសរើសជម្រើសដ៏ត្រឹមត្រូវបំផុតមួយនៅក្នុងជីវិត។ ព្រោះថាស្ទើរតែអ្វីៗទាំងអស់ដែលមានក្នុងលោកនេះ ដូចជាក្ដីអាម៉ាស់ ភាពបរាជ័យជាដើម សុទ្ធតែមិនគួរឲ្យខ្លាចដូចសេចក្តីស្លាប់នោះទេ។ ហើយនៅពេលដែលយើងលែងខ្លាចអ្វីទាំងអស់នោះហើយ គ្មានរឿងអ្វីផ្សេងដែលយើងមិនអាចធ្វើបាននោះទេ។

កាលពីមួយឆ្នាំមុន ខ្ញុំបានធ្វើរោគវិនិច្ឆ័យយើញថា ខ្ញុំមានជំងឺមហារីក។ ខ្ញុំបានថតឆ្លុះនៅម៉ោង ៧:៣០ ព្រឹក ហើយវាបានបង្ហាញយ៉ាងច្បាស់នូវដុំសាច់មួយដុំលើលំពែងរបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំមិនទាំងដឹងថា លំពែងជាស្អីផង។ គ្រូពេទ្យបានប្រាប់ខ្ញុំថា នេះជាប្រភេទជំងឺមហារីកដែលមិនអាចព្យាបាលបាន ហើយថា ខ្ញុំអាចរស់បានត្រឹមតែបីទៅប្រាំមួយខែតែប៉ុណ្ណោះ។ គ្រូពេទ្យបានផ្តាំទៀតថា ខ្ញុំគួរ ត្រឡប់ទៅផ្ទះ និងរៀបចំកិច្ចការដែលគួរធ្វើឲ្យហើយ។ វាមានន័យថា អ្នកគួរតែផ្តាំផ្ញើអ្វីគ្រប់យ៉ាងទៅមនុស្សជាទីស្រឡាញ់របស់អ្នក នៅក្នុងនាទីចុងក្រោយរបស់អ្នក។

ល្ងាចមួយ ខ្ញុំបានទទួលការធ្វើកោសល្យវិច័យមួយ។ ខ្ញុំពិតជាខ្លាចណាស់ ប៉ុន្តែប្រពន្ធខ្ញុំបានប្រាប់ខ្ញុំថា ពេលដែលគេមើលកោសិកាដែលនៅក្រោមមីក្រូទស្សន៍ គ្រូពេទ្យចាប់ផ្ដើមស្រក់ទឹកភ្នែក ព្រោះថាវាបានប្រែក្លាយទៅជាទម្រង់ដ៏កម្របំផុតនៃមហារីកលំពែងដែលអាចព្យាបាលបាន តាមរយៈការវះកាត់។ ខ្ញុំបានទទួលការវះកាត់ ហើយខ្ញុំក៏បានរួចផុតពីសេចក្តីស្លាប់។

នេះគឺជាមេរៀនដែលខ្ញុំបានរៀនពីវា៖

គ្មាននរណាម្នាក់ចង់ស្លាប់នោះទេ សូម្បីតែមនុស្សដែលចង់ឡើងទៅកាន់ឋានសួគ៌ក៏មិនចង់ស្លាប់ដើម្បីឆាប់ទៅដល់ទីនោះដែរ។ តែការស្លាប់ជាគោលដៅ ដែលយើងទាំងអស់គ្នាមានចំណែក។ គ្មាននរណាម្នាក់អាចគេចវេសបានឡើយ ហើយវាត្រូវតែកើតឡើង។ សេចក្តីស្លាប់ គឺជាការផ្លាស់ប្តូរ។ វាផ្លាស់ប្តូរនូវអ្វីដែលចាស់ ហើយបង្កើតនូវអ្វីដែលថ្មី។ ឥឡូវនេះអ្វីដែលថ្មី គឺអ្នក ប៉ុន្តែនៅថ្ងៃមួយដែលមិនឆ្ងាយប៉ុន្មានពីអ្នក អ្នកនឹងក្លាយទៅជាអ្វីដែលចាស់។

ពេលវេលារបស់អ្នកមានកំណត់ ហេតុនេះសូមកុំខ្ជះខ្ជាយវាក្នុងការរស់នៅក្នុងជីវិតរបស់អ្នកដទៃ។ ចូរកុំរស់នៅដោយគំនិតរបស់អ្នកដទៃ។ កុំឲ្យសំលេងរំខាននៃមតិរបស់អ្នកដទៃ មកពន្លិចសំលេងក្នុងចិត្តរបស់អ្នក។ សំខាន់ជាងនេះទៅទៀត ត្រូវមានសេចក្ដីក្លាហានធ្វើតាមបេះដូង និងវិចារណញាណរបស់អ្នក ព្រោះពួកវាដឹងច្បាស់ណាស់ថា អ្នកត្រូវការអ្វីពិតប្រាកដ។ ហើយអ្វីផ្សេងទៀតគឺជារឿងបន្ទាប់បន្សំ។

ពេលខ្ញុំនៅក្មេង ខ្ញុំបានអានសៀវភៅដ៏អស្ចារ្យមួយ ដែលគេហៅថា The Whole Earth Catalog ដែលជាផ្នែកមួយនៃព្រះគម្ពីរ បោះពុម្ពក្នុងឆ្នាំ ១៩៦០។ នៅលើក្របនៃសៀវភៅនោះជារូបភាពមួយនៃផ្លូវជនបទនាពេលព្រឹកមួយ រួមនិងពាក្យមួយឃ្លាសរសេរថា “Stay Hungry. Stay Foolish.” (នៅតែស្រេកឃ្លាន នៅតែវីវក់)។ ខ្ញុំតែងទន្ទេញពាក្យនេះជាប់នៅក្នុងចិត្តជានិច្ច ហើយនៅពេលនេះខ្ញុំសូមជូនពាក្យនេះទៅអ្នកទាំងអស់គ្នា។

Stay Hungry. Stay Foolish.

សូមអរគុណច្រើនទាំងអស់គ្នា។